BEN İNCE'YİM

  Masal anlatmaya başladı. Nerden çıkmıştı şimdi? Sevgilim ve masal anlatmak. Bakalım sonu nereye varacaktı?

 “Biri olmadan öteki olmazmış.” İki balık varmış. Biri turuncu ve iri, diğeri korkak ve ince.

-Çiftler böyle midir, biz de böyle miyiz?

-Kumral olabilirim ama turuncu değil, sen de ince sayılmazsın demişti masalın başında.

İri sormuş bir gün. “Madem bütün denizler birbirine bağlı, niye biz seninle bu kıyıdan ötekine yüzüp duruyoruz. Kendimizi bir akıntıya bıraksak, yeni sularda yüzsek, başka balıklar yesek daha mutlu olmaz mıyız?” Hak verdi İnce. İnceliğinden sırf. Çünkü onun mutluluğu için İri ve o kıyı yeterlidir.

Gerisi hava, su değişikliğidir ki, insan bundan beslenemez. Balıklar hariç.“Yok ya ben İnce değilim, o da İri.

Katıldı yine düştü İri’nin peşine. Akıntıya bıraktı kendini.  Bunlar beraberce İstanbul ve Çanakkale boğazlarını geçtiler. Geçerken eğlendiler. Fakat bir balıkçı, akşam çocuklarına balık götürmek için suya ağ atmıştı.  Ve bizimkiler farkına varmadan bu ağa takıldılar. Daha doğrusu İri takıldı, iri ya. İnce’de sıyrılıp çıktı. İnce ya bırakıp gitmedi. Hem inceydi  hem aşık. Kemirip ağları kurtardı İri’yi.“E tabi, ben bu ağlara takılacak kadar kuvvetli değilim, eriyip gidecek gibiyim” diyerek onun gururunu okşadı.

Evet ya ben İnce olabilirim diye düşündü masalı dinlerken.  Aşkta en yanlış şeyler bile mantıklı gelir insana. Tabi balıklara da.  Çünkü aşk suyun içinde de aşk. “Evet ya ben İnce’yim.”

Derken bizimkiler soğuk denizlere kavuştular. Fakat İnce alışık değildi bu serin sulara ve hastalandı. Pulları dökülüyordu her gün ve gün geçtikçe daha da yavaşladı. Hatta durdu bir gün Atlantiğin  ortasında. Ya döneceklerdi ve İnce iyileşecekti, ya da tek bedene düşeceklerdi.  Çünkü herkesin Küba’ya yüzecek kadar nefesi yetmeyebilirdi. İri Küba’ya gitmeye gitmeyi seçmeden önce biraz düşündü. O düşündüğü süre kadardı sevgisi ki o da çok sayılmazdı.

Yok, benim sevgilim İri değil. Ama ben İnce olabilirim. İnsan sevdiğiyle geçen zamana doyamadığı kadar aşıktır. Balıklarda. “İki dakika daha beraber yüzmek, tek başına aşık olmaktan iyidir” dedirtir aşk insana. Evet ya ben İnce’yim ve aşığım.

Ve onunla Küba’ya varmak için son çabalarla iki dakika kadar daha yüzdü ve öldü. Yukarı doğru çıkarken zayıf gövdesi kılçıklarına kadar mutluydu ve gülüyordu. Koca bir balina onu yuttu. İri artık tekti. Suyun ucunda Küba vardı. Var gücüyle yüzdü. İnce’yi unuttu.

Gıcık oldu İri’ye Erkek işte dedi içinden.

İnce’yi unuttuğu kötü oldu. Çünkü onlar birbirlerine beş saniyede bir nereye gittiklerini hatırlatıyorlardı. Ve şimdi on saniye geçmişti ve hiç bir şey hatırlamıyordu.

Oh olsun derken tutamamıştı kendini. Göz göze gelmişlerdi.

Ne İnce’yi, ne Küba’yı ne de adının İri olduğunu hatırlamıyordu.

İnsana adını başkaları hatırlatır. Balıklara da. Beter olsun.

O yüzden kayboldu derin sularında Atlantiğin. Ve koca bir balina onu da yuttu. Mucize bu ya balinanın midesinde İnce’yi buldu. Onları yutan balina aynıymış. İnce ölmemiş, tam tersi midenin sıcaklığında dirilmiş. Ama oradan çıkarsa ölecek, İri’de nereye gittiğini ve adını unutacak. O yüzden artık ikisi de buradalar.

 Ne fark eder insana sevdiğinin yanı cennettir.

Sevmeden hiçbir şeyin tadı yok değil mi demişti sonunda. Neden anlatmıştı bilmiyordu bu masalı. Bildiği tek şey vardı O İnce’ydi ama O İri olabilir miydi?

Ömür Bayramoğlu
29/9/2007, Suadiye