Sait Faik'ten cevap

Hayır, meramsız, gürültüsüz

Merhaba, merhaba.

Sizden  mektup almak beni çok mesut etti. Uzun zamandır kimseden mektup alıp, cevap yazmamıştım. Yazarlık atölyesine devam etmene memnun oldum. Bizim zamanımızda böyle okullar yoktu. Biliyor musun ben de yazmasaydım deli olacaktım. Yazdım da çok mu akıllı oldum.   Hocanız Yekta Bey’i de tebrik ederim, ben de bir süre muallimlik yapmaya çalışmıştım ama öğrencileri susturmayı başaramamıştım. Atölyede en sevdiğin yazar olarak ismimi telaffuz etmen de beni ziyadesi ile memnun etti. Mektubuna karşılık vermek, muharrirliğim ile alakalı fikirlerimi seninle paylaşmak istedim.

Mektubumda kelime sınırlaması kabul etmem, Yekta Bey söyle, gerektiği kadar kelime kullanırım.   

Bu arada adıma ödül verildiğini duymuştum. Anacığım benim vasiyetim üzerine malvarlığımı Darüşşafaka’ya bağışlamış ve adıma her yıl hikâye armağanı verilmesini şart koşmuştu. Bana da Mark Twain Cemiyeti fahri üyeliği verilmişti, dünya edebiyatına ettiğim hizmetten ötürü. Birçokları gibi ben de şaşırmıştım. Dünya edebiyatına hizmet filan etmediğimi söylememe ne hacet. Bu, üyelik verilmesi için uydurulmuş nazik bir sebepti, sanırım.  Atatürk’ten sonra benim üye olmam  benim için ne büyük şerefti. Bir milletin yetiştirdiği en büyük çocuğu ile o milletin kendi halinde bir küçük hikâyecisinin Amerika’da bir cemiyette buluşmaları küçük bir hikâyeci için ne bulunmaz şerefli bir fırsattı… Hocanızı adıma verilen ödülü alması, hikâye sever yazar olması sebebiyle tekrar kutluyorum. Bu arada sor bakalım Yekta Bey’e öykü, röportajdan daha çok para etmeye başlamış mı?

İstanbul’da yaşadığını yazmışsın.  Ben de İstanbul’da Beyoğlu  Parmakkapı’da bir oda kiralamıştım. Adaya gidemediğim, vapuru kaçırdığım zamanlar kalmak için. İstanbul çirkin İstanbul’mu, yalnızlık dolu mu her tarafta?  Burgazada’daki evin müze olarak kullanılması da yine vasiyetin neticesidir.

Türkiye’de hikâye deyince okurların aklına gelmem ve atölyelerde hikâyelerim işlenmesi de güzel. Oralardan ayrılışımdan önceki yıl “Öldükten bir on yıl sonra okunur muyum acaba,”diye sormuştum. Demek ki okunuyormuşum. Buna da memnun oldum. Ama Peter Pan sendromunun ve diğer yazdığın Homofobiğin ne olduğunu bilmiyorum. Bildiğim tek şey var o da ben,  denizi pek severim,balıkçıları da öyle. Balıkçı kahvesine gider otururum. Oraya çeşitli balıkçılar gelir, ben onlarla ahbaplık eder, kayıklarıyla denize çıkar, onları avlamaya çalışırım. Denize bakmayı, balıkları izlemeyi, martılarla konuşmayı severim. Bulutları da severim. Biliyor musun, ilk hikaye kitabımın adı  içindeki bir öykünün de adı olan “Kovada Bulut” olacaktı ama  Yaşar Nabi bu ismi beğenmedi ve öykünün de kitabında ismi “Havada Bulut” olarak değişti. Yoksul, yalnız insanları severim. Her gün bir roman, beş altı hikâye yazıyorum, kağıtsız kalemsiz. Kâğıdı kalemi elime aldığım zaman ise bir hikâyecik çıkıveriyor.  Öykülerimi düşünmeyi daha çok seviyorum. Hikâye yazmak için oturduğum hiç vaki değildir. Hikâye yazmak içimden gelmeli ve sonra oturup yazmalıyım. Hikâyelerimi ekseri herkesin arasında, bir balıkçı kahvesinde ve evimde gece yarısından sonra annem uyurken yazarım. Düşünceler aklımızda belirdikleri zaman, sınırları ve somut varlıkları olmayan, doğal olarak, o sırada hakim olmadığımız şeylerdir. Bunların öykü olabilmesi için sarf ve nahiv marifetiyle şekil verilmesi gerekir. Ancak bundan sonra o düşünceden iyi bir öykü çıkıp çıkmayacağı anlaşılabilir. Hakiki bir muharir değilim .Muhakkak kültürüm eksik. Sonra galiba ben, daha çok düşünürken iyi düşünüyorum. Ne yazarken ne de konuşurken bu meziyetimi muhafaza edemiyorum. Eskiye olan  bağlarımı ancak yeni bir dille koparabileceğime kaniim. Bu nedenle  sana cevabımda  yeni  kelimeler kullanmaya çaba sarf ettim. Muhaffak oldun mu bilmiyorum? Sen imla hatalarını düzeltmeye ben de yeni dili öğrenmeye çabalıyoruz.

Yavaş yavaş mektubumu sonlandırmak istiyorum. Yine de Yekta Bey’i kızdırmayalım. Senden tekrar  mektup almak isterim. Yeni mektubunda  senin yazma çalışmalarını, Yekta Bey’in kitaplarını ve İpekli Mendil’i de gönderirsen memnun olurum, bir de adının Ömür olduğunu yazmışsın ama ben bu mektubu bir erkek den mi, yoksa bir hanımdan mı aldım ve cevabı bir erkeğe mi, bir hanıma mı yazıyorum bilmiyorum. Belki yeni mektubunda bunu da yazarsın.

Sevgiyle,

Sait Faik

Sait Faik'e mektup

Merhaba,Size mektup yazacağım hiç aklıma gelmemişti.  Bir süredir yazarlık-okurluk atölyesine devam ediyorum. Şimdi size garip gelmiştir, bu atölyede neyin nesi diye? Yazmaya çalışan bizlere yol gösteren bir hocamız var. Araya başka bir konu sıkıştıracağım ama bunu başta belirtmek istiyorum.  Mektubuma bazen siz bazen sen  diye devam edeceğim galiba, kusura bakmayın olur mu? Karar veremiyorum, siz çok resmi geliyor,  sen diye yazınca da kendimi garip hissediyorum. Ama artık içimden geldiği gibi olacak galiba. Bir de mektup yazdığım yazar ayrıca edebiyat öğretmeni olunca imla kurallarına daha dikkat etmem gerekiyor ama benim -de ve- da’lar la bir problemim var ve öğrenmeye çalışıyorum. Atölyeye dönersem,  hocamız Yekta Kopan.  “Aşk Mutfağından Yalnızlık Tarifleri”  adlı kitabı 2002 yılında Sait Faik Hikâye Armağanı ödülünü almış, özel bir yazar.   Editörlük yaptığı kitabın ismini “İpekli Mendil” verecek ve önsözünde’ öyküler yaşadıkça bizler dünyaya daha korkusuzca dokunacağız’ diyecek kadar hikâye ve bana göre Sait Faik sevdalısı.  “İpekli Mendil “hakkında daha fazla bilgi isterdim sana ama mektubumuzda 600 kelime sınırlaması var.  Atölyede henüz ödevler üzerinden hikâyeler yazmaya çalışıyoruz. Bu haftada her birimize en sevdiğimiz yazarı sordu Yekta Bey ve hızlı bir şekilde cevap vermemizi,  sonrasında bu yazarlara mektup yazmamızı istedi. Bu mektup, bizden size olacağı gibi, sizden bize olabilirdi. Aslında sizden mektup almayı çok isterdim. Günümüzde mektup yazmak kalmadı, artık e-mail, twitter ve diğer sosyal medya üzerinden yazılarımızı yazıyoruz. Ama ben sizin bugün de yaşasaydınız mektubu tercih edeceğinizi düşünüyorum.  Geçen gün seyrettiğim bir filmde öğretmene neden raporlarını yazarken bilgisayarı değil de daktilo kullanıldığı sorulduğunda cevabı  “harflerin sesi hoşuma gidiyor” oldu ve ben bu cevaba bayıldım. Sanki sizde böyle bir cevap verirdiniz.
Bu arada İstanbul’da yaşadığımı söylemedim galiba. İstanbul’da yaşayınca tabii ki Adalar’a sık sık gitme fırsatım oluyor ve ben Burgaz ada’ya gitmeye bayılıyorum.  Ada’da dolaşırken senin oralarda dolaştığını hissediyorum. İçerilerde gezerken bir uçurtmanın konuştuğunu ve “Ah ipim olmasaydı”dediğini duyar gibi oluyorum, sonra denize dönüp baktığımda dipte ne balığın olduğunu biraz hata ile de olsa söyleyebileceğimi sen den öğrendiğimi hatırlıyorum. Kahvenin önünden geçerken gözüme ilişen “Semaver”  ölümün soğuk yüzünü ve sessiz bir yağmur gibi ağlayan “Lüzumsuz Bir Adam”ı getiriyor gözümün önüne.  Ayrıca Ada’daki evin müze oldu. Ücretsiz olarak gezilebiliyor. Evine, eşyalarına sahip çıkılması bana göre çok güzel, çünkü ülkemizde bu bazen mümkün olmuyor. Neyse boş ver bunları senin çok hoşuna giden konular değil galiba?Türkiye’de hikâye denince akla gelen ilk isimlerden birisin biliyor musun?  Edebiyatla ilgili bütün atölyelerde hikâyelerin işleniyor. Öykülerinin çözümlemeleri yapılıyor. Geçen sene “Edebiyat ve Aşk”konulu bir atölyeye katıldım. Orada senin  “Peter Pan Sendromu”  ve homofobik özelliklerinden bahsedildi.  İçinde büyümeyen bir çocuk olması hoşuma gitti. Bastırılmış eşcinsellik konusuna gelince şimdi yaşasaydın senin popülerliğe bambaşka bir hava katardı. Şu an kendime inanamıyorum, bana sana mektup yazma fırsatı veriliyor ve ben saçma sapan cümleler kuruyorum. Desene en sevdiği yazara mektup bile yazamayan biri nasıl hikâye yazacak?  Aslında söylemek istediğim şey şu; kelimelerini, cümlelerini, bunlarla kurduğun dünyaları seviyorum. İyi ki bu Dünyadan geçmişsin, iyi ki yazmışsın ve iyi ki aynı ben seni tanımışım. Son olarak sana Tezer Özlü’nünsenin için yazdığı satırlarla veda etmek istiyorum.

Yeşiller, maviler, bulutlar, dağlararasındaki denizler senin öykülerinde anlatılan gibi güzel. Seni okurken doğayı bir başka seviyor insan. Büyük yazarlığın önünde saygı ile eğilirim.                                                                   

                                                                                            Ömür Bayramoğlu , Nisan 2015

Murathan Mungan “Harita Metod Defteri”

                                   

Murathan Mungan’ın Metis Yayınlarından çıkan son kitabı, 413 sayfalık “Harita Metod Defteri”, yaşamış olduğu olaylardan ve onların Mungan’da bıraktığı izlerden, anılardan kaleme aldığı 46 tane özyaşam hikayesinden oluşuyor.  

“Paranın Cinleri” adlı kitabından sonra  “hiçbir hayat tek bir kitaba sığmaz” ve “çocukluğumdan hatırladıklarım arasında hala anlatılması gereken önemli anlar” var diyerek başlamış  Murathan Mungan  “Harita Metod Defterine”.

“Niyet” başlığıyla kaleme aldığı önsözünde  “Benim yetişme çağlarımın öncesi ve sonrasında ortaokul ve lise yıllarının kavramlaşmış temel nesnelerinden biri, birkaç ortalı defter olmuştur. Bazı dersler için daha az, bazı dersler içinse daha çok ortalı defterler gerekirdi. Ömrünün yıllarla ölçülen süresi “kaç ortalı” olursa olsun, yaşamı boyunca kendine çizdiği yol haritasını izleyerek bıkmadan, usanmadan ders çalışan, elinden, kucağından defter, kitap, kalem eksik olmayan “bir çocuğun” anılarını yazdığı kitaba Harita Metod Defteri adını yakışacağını düşündüm” diyerek kitabın ismini koyma sebebini pek çoğumuzu geçmişe götürerek  anlatmış Mungan .

Kitabın malzemesi insanın kendi yaşamı olunca bunu tüm yalınlığıyla anlatmaya cesaret edip, geçmişi hatırlamaya ve bunu dramatik olmadan anlatıp, olayları yaşarken  gösterdiği  sabrı  yazarken de gösteren ve bunları okuyucuya samimi şekilde veren, 2015 Kasım ayında raflarda yerini alan kitap Mungan’ın “Umarım okunması, yaşanmasından daha güzel bir bir hayatın kitabı olmuştur.” dileğinin de gerçekleştiği  tam bir  anlatı kitabı.

                                                                                                                        

                                                                                                                   ÖmürBayramoğlu                                                       

SARI

Oh be! Keyif bende.  Şu ufaklığın ismini Aslan koyup,  beni de odanın başköşesine oturtan insanoğlu muhteşemsin.  Ormanda olsam çocuğuma Ahmet ismini verip, Ahmet’i de pelüş yapıp ağacın dalına oturtsam.  Aman boş ver. Sayelerinde ben bu güzel  rafta krallığımı sürdürüyorum.  Düşünüyorum,  ya bunun ismini fil taksalardı, ya da gergedan ama  var mı Aslan gibisi? Seviyorum bu veledi ama sabah erken kalkmasa, daha az ağlasa ve en önemlisi bezini başka odada değiştirseler daha çok sevebilirim. Bu Aslan da evin kralı. Tek farkımız bu kele yakın. Şöyle saçları uzasa, yele gibi atarak gezse,  sesi şöyle gür çıksa özellikle ağlarken, viyak viyak olmasa isminin daha çok hakkını verir,
Oda çok kalabalık değil, ortalarda fazla oyuncak yok. Bezden arabalar ve karşı rafta hepsi bir arada duran diğer oyuncaklar. Zekâ gelişimini destekleyen oyuncaklar çokmuş burada öyle duydum geçen gün annesi konuşurken. Birde şu sarı var. Bak yine sinirim bozuldu, o tarafa her baktığımda gülmemek için kendimi zor tutuyorum.  Şu karşı koltuğun üzerinde duran sarı tüylü, boynunda kırmızı kurdele olan ayı da mı zekâ gelişimi için acaba? Dur şuna bir laf atayım da biraz eğleneyim.
-Hey, Ayı ne haber, pişt sana diyorum sarı?
-Beni mi çağırdın Aslan kardeş?
-Evet, seni çağırdım Sarı da, kardeş neyin nesi?  Aslan’ım oğlum ben, senin kralın.
 -Merhaba, ne haber, nasılsın?
Yok ya komik bu. Tipi gibi aynı. Uzun süre bakamıyorum yüzüne. Özellikle o boynundaki kırmızı kurdelesine.
-Acıktım ben, koş mutfağa git bana şöyle güzel bir et tabağı yap getir.
-Ha ha ha. Aslan kardeş sen de amma şakacısın. Biz pelüş oyuncaklarınız, ben nasıl mutfağa gidip sana et tabağı getireyim?
Akılsız ya bu. Bir şaka yapayım dedim, ağız tadıyla şaka da yaptırmıyor. Cevaba bak sen. Pelüş oyuncakmışız. Sanki ben bilmiyorum. Dur şunun la biraz daha eğleneyim.
-Ne pelüş hayvanı oğlum. Aslanım ben, ormanların kralı. Aslan her yerde aslandır, kraldır, pelüş da olsa.  Acıkırım, acıkınca da çok sinirli olurum. Daha sinirli olunca da her şeyi yiyebilirim. Yıkarım buraları.
Aslında varlığından tuhaf şeyler hissettiğim, biraz da korktuğum biri var evde. O da Bayan Coco. Siyahlı, grili, beyazlı parlak tüyleri, masmavi gözleri olan, salına salına dolanan, kuyruğunu her salladığında kendimi tuhaf hissettiğim, miyavlağında kalbimin kıpır kıpır olduğu,  ama odanın kapısından sadece kafasını uzatıp içeri girmeye tenezzül bile etmeyen Coco.
-Ya tamam ama Aslan kardeş, şaka yapıyorsun biliyorum.
-Heyyyttt, Aslan kardeş diyor halen. Ben sana git bana et getir açıktım diyorum, yıktırma bana buraları. Seni yemek zorunda bırakma beni.
Biri geliyor odaya, Aman Allah’ım o kucağındaki  Coco’mu, yoksa,  şimdi de onu yere mi bırakıyor. Ben, ben şimdi ne yapacağım

                                                                                                                 Ömür,2015

Jan van Eyck “Arnolfini’nin Evlenmesi’

1434,82,2x 60 cm, yağlıboya, Londra Ulusal Galerisi

Ticari ilişkilerinden dolayı Flaman topraklarına giden İtalyan taciri Giovanni Amolfini ile Giovanna Cenami’nin evlenmelerini konu alan 1436 tarihli “Arnolfini’nin Evlenmesi” adlı tabloda sanatçı, Flaman Sanatındaki belgesel gerçekliği ve yoğun sembolizmi ortaya koymaktadır.

Burada günlük yaşamdan alınan bir kesitin, Flaman geleneğine uygun olarak tüm detaylarıyla yansıtıldığını, resmedilen nesnelerin gelişigüzel seçilmeyip, belli bir mesajı iletmek için grafik plandaki konumlarının büyük bir özenle belirlendiğini, objelerin ve renklerin sembolik değerler dikkate alınarak seçildiğini,ışığın etkilerinin önem kazandığını ve nesnelerin dokusal özelliklerinin özenli bir şekilde vurgulandığını görmekteyiz.

Mekan içi perspektifiyle resmedilen bir gelin odasında evlenen çift el ele tutuşarak bağlılık yemini eder vaziyette tasvir edilmişlerdir. Arnolfini sağ elini kaldırarak yemin ederken, karısı da elini karnının üzerine koymuştur. Resmi iki eşit parçaya bölen dikey eksen üzerinde birleşen çiftin elleri resmin odak noktasını oluşturmaktadır. Bu eksen üzerinde altta çiftin ayakları dibinde yer alan köpek, arka planda ayna ve gün ışığına rağmen mumu yanan metal avize, konumları ve sembolik değerleriyle yapıtın içeriğine ışık tutmaktadır.

Aynaya yansıyan görüntüden bu çiftin odada yalnız olmadığını anlıyoruz. Oda içinde çiftin karşısında duran iki figürün görüntüsü yansımıştır aynaya. Bunlardan biri nikahı kıyan şahıs, diğeri ise Jan van Eyck’ın kendisidir. Saatçı bu anın tanığı olmakta ve resmiyle de evlenme olayını ebedileştirmektedir. Aynı  zamanda ayna üzerine Latince olarak: “Johannes de Eyck fuit hic”(Jan van Eyck buradaydı) ibaresini  de yazarak bu durumu belgelemiştir. Ayna kuyumcu titizliğiyle işlenmiş olup, çerçevesi üzerindeki on madalyon içinde “İsa’nın Çektikleri” konulu sahneler yer almaktadır.

Renkler bilinçli bir şekilde Hıristiyan İkonografyasındaki  sembolik anlamlar dikkate alınarak kullanılmıştır.

Belirli bir kuruluş şemasına göre sembolik eşyalar yerleştirilmiştir.Bunlar ellerle aynı doğrultuda bulunan tavana asılı duran ve gündüz olmasına rağmen yanan bir mumun görüldüğü avize, tesbih ve süpürgeyle birlikte  Azize Margaret heykeli arasında yer alan yuvarlak dış bükey ayna ve eşlerin ayakların dibinde bulan köpektir.Özellikle bu tür köpeklerin sadakat sembolü olarak kadınlarla birlikte kullanıldığı görülmektedir. Ana niteliği evlilikte sadakat olan bu köpeğin, burada da aynı işleve sahip olduğu bellidir. Köpek ve çiftin birleşen elleriyle aynı doğrultuda yer alan avizenin metal olması ve üzerinde bir tek mumun yanması  nedeniyle, ruhu aydınlatan Tanrı ışığı gibi bir anlama işaret ettiği fark edilmektedir.  Küçük tahta Antakyalı  Azize Margaret heykelciği, doğum yapan kadınların koruyucusudur ayrıca  Meryem’in kadınların sevgisi üzerindeki hakimiyeti ve analık nitelikleriyle bir bütün teşkil ederek iffetli ve saf aşk kavramlarıyla birlikte Kutsal Aile olgusuna işaret etmektedir. Arnolfini yemin ederken, eşinin onun sürdüreceğini belirten bir hareketi yapmakta oluşu da bu anlamsal niteliklere uygundur.

Sanat tarihinin ünlü ve popüler yapıtları arasında önemli bir yeri olan bu tablo, Avrupa resim sanatının evlilik teması işleyen ilginç ve öncü örneklerinden biridir.

"OFELYA" John Everett Millais - Effie Gray

"OFELYA"

John Everett Millais,Tuval üzerine yağlıboya, 76x112cm,"Tate Gallery Koleksiyonu
John Everett, Hamlet'ten bir sahneyi betimlemektedir. Ofelya, babasının sevgilisi tarafından öldürülmesi üzerine kendisini nehre atar ve boğulur. Shakespeare, ruhsal çöküntüye uğramış kahramanının  durumunu anlatabilmek için kendisini nasıl her birine uygun, sembolik göndermeleri olan çiçeklerle donattığını betimler. Millais, bu anlatıdan yola çıkarak çiçekleri doğru biçimde sergilemiş ve Victoria döneminin çiçek dilinden yararlanmıştır. Hercai menekşe-mağrur aşk, menekşe-sadakat, ısırgan otu-acı, papatya-masumiyet, sülün gözü-üzüntü, unutmabeni ve gelincik çiçeğini -ölümü ekler. Sonuncu çiçeğe yapılan vurgu ise, sağda bir kafatasının yaprak biçiminde çizilmesiyle ima edilir. Yalnızca Ofelya'nın ölümüne gönderme yapmakla kalmaz, arkasından gelen Hamlet'in Yorick'in kafatasıyla görüldüğü ünlü mezarlık sahnesini de anımsatır. Millais'in doğru biçimde aktarma tutkusu çiçeklerle sınırlı değildir. Arka plan çalışmaları için İngiltere Surrey'de Hogsmill Nehri çervesinde dört ay kalır. Bu resim için model de acı çekmeye zorlanmış, haftalarca üstten lambalarla ısıtılan su dolu küvette poz vermek zorunda kalmıştır.

 

"EFFİE GRAY"
Ünlü oyuncu Emma Thompson'ın senaryosunu yazıp başrolunde oynadığı filmin yönetmeni Richard Laxton.
9.yy. İngilteresi'nde geçen filmde dönemin ünlü sanat tarihçisi ve eleştirmenlerinden biri olan John Ruskin ile evlenen genç Effie Gray'in hikayesi ele alınmış. Bir türlü yolunda gitmeyen evlilik özellikle Effie Gray için hayal kırıklığı ve acıyı da beraberinde getirmiştir.Bir tatil sırasında kocasının arkadaşı ressam Everett Millais'e modellik yaparve ona aşık olur. Arkadaşının verdiği cesaretle, dönemin muhafazakarlığı ile de yüzleşme vakti gelmiştir.

"ZENGİNLİK DİYE BİR ŞEY YOKTUR, YAŞAM VARDIR. AŞKIN, MUTLULUĞUN VE HAYRANLIĞIN BÜTÜN GÜCÜYLE YAŞAM" JOHN RUSKİN

ELİF ŞAFAK "Sakız Sardunya"

Ne kadar uzun zaman olmuş çocuk kitabı okumayalı.  Ve ne kadar iyi geldi “Sakız Sardunya”. Elif Şafak’ın “Sakız Sardunya”sını bütün çocuklar hatta büyükler de okumalı. İsmini  Sevmeyen Kız “Sakız Sardunya”nın sıcacık hikayesi.  Bulduğu bir kürenin  ardından Sakız Sardunya’nın yaşadıkları ve notları biz büyüklerin şimdi ve büyümeye çalıştığımızda yaşadıklarımız.
Soruları vardı Sakız Sardunya’nın küçükken benim de sorduğum. Anlamıyordu bazı şeyleri benim de anlamadığım gibi.
…”Anlamıyordu, nasıl oluyor da annesi sürekli bu tür laflar ediyordu. Ders çalışmazsan derslerin küser, yemezsen yemekler küser, evine davet etmezsen komşular küser, misafirliğe gittiğinde her ikramı bitirmezsen ev sahipleri küser…Sanki sürekli birilerinin kendisine darılmasından çekiniyordu.  Acaba bu yüzden mi aynı ruju kullanıyor, saçlarını hep belli şekilde topluyordu?  Makyaj malzemelerinin ve kıyafetlerinin kendisine küsmesinden mi endişe ediyordu?...
İsmini sevmiyordu, neden anne ve babası ona illa bir çiçek ismi vermek istiyorsa  “Gül” ya da “Yasemin” dememişlerdi?
Kendini kitaplara vermişti. Küçüklüğünden beri kitaplar en yakın dostlarıydı. Kütüphanede Aysel Hanım’ın söylediklerine hangimiz katılmıyoruz ki?

…-“Sevdiğim kitapları yeniden okurum. Ve biliyor musun hep şaşırırım. Çünkü tekrar okuduğumda sanki aynı eser değildir. Farklı gelir.”
Sakız Sardunya merakla dinledi.”Neden?”
“Aynı değildir çünkü değişmişimdir. Her gün yeni şeyler öğreniyoruz. Kitabı ilk okuduğumda daha az şey biliyorum, ikinci okuyuşumda daha çok şey. Okur değişince, okunan da değişiyor.”
…Biliyordu ki bazen büyükler duygularını açıkça anlatamazlardı. Onun yerine sevgilerini ufak tefek şeylerle dile getirirlerdi. Birinin en beğendiği yemeği pişirmek ona “Seni seviyorum” demekti.
Sakız Sardunya bir süre anneannesi ve dedesi ile kalmak zorundaydı. Bunu öğrendiğinde,
…Odasına dönünce bavuluna koyduğu günlüğünü çıkardı. Ona bir isim takmıştı:  “Koca Ağaç”. Çünkü kağıtların ağaçtan yapıldığını biliyordu. Ne kadar çok kağıt harcanırsa o kadar çok ağaç kesmek gerekiyordu. Bu yüzden defterlerini dikkatli kullanıyor, boşa kağıt  harcamıyordu.
Dedesi Kahraman Bey ve anneannesi Kiraz Hanım Şirindiyar Kasabası’nda yaşıyorlardı. Valizine Kütüphanede bulduğu cam küreyi de koyar ve macera o zaman başlar.
 Efff : “Efsaneler, Hikayeler, Masallar Ülkesi.” Yeni arkadaşları ve Efff’e giderken yaşadıkları . Alfabestan Fikir Kampı ‘nı öğrendi.  
…”Kampa çekilip, fikirleri teker teker değerlendiriliyor, işliyor ve yepyeni hikayeler,  masallar, efsaneler geliştiriyoruz.”dediğinde arkadaşları
…”Bence herkes yaratıcıdır,” dedi Sakız Sardunya
Bu macerada;
…”Yani yapmak istemediğin bir şeyi sırf senden öyle beklendiği için yapacaksın, öyle mi?”
“Hayatta her zaman ipuçları olmaz.
“Başkalarının senin hakkında ne düşündüğü o kadar önemli değil,”dedi arkadaşına. “İnsanlar sana haksız yere gülebilir.Ama bu onların sorunu.Senin değil. Sen güçlü ve sakin olmalısın. O zaman hiçbir laf seni incitmez.”
…”Matematikte iyi olmadığın için mi bu dersten korkuyorsun? Yoksa matematikten korktuğun için mi bu derste iyi değilsin?”
…”Demek endişelenmediğimiz zaman daha başarılı oluyoruz.”
…”O zaman yanında hep bir dostunla dolaş.”
“Ama nasıl? Her zaman bir arkadaş bulamam ki.”
“Bulabilirsin. Hem de senden hiç ayrılmayacak bir dost.”
 “Kendin tabii!  Seni her zaman anlayacak biri var içinde.
…Sakız Sardunya defterini çıkarıp bu sözü not etti: Bazen birinin ne dediğini bilmiyorsan, o konuşmadığı için değil, sen duymadığın içindir.
“Bakan göze göre her şey değişmekte. Kimine dev görünen, ötekine cüce.
Benim aldığım notlardı günlüğüme.
…Anladı ki Sakız Sardunya hayatta kolay diye bir şey yoktu. Hangi yolu seçerlerse seçsinler, karşılarına daima engeller ve engebeler çıkacaktı. Evet, her patikanın kendine göre sınavları vardı.  Bu aslında o kadar kötü bir şey değildi. Önemli olan yapabileceğinin en iyisini yapmaktı. Üstelik her zaman kazanmak gerekmiyordu.  İnsan kaybederken de çok şey öğreniyordu.  Ve eğer öğrenmek bir kazanımsa, demek ki  insan kaybederken de kazanıyordu.
Bu arada benim sihirli çiçek ismim: ÖKSE OTU